ŞÜKÜR

  Küçük büyük her ne nimet varsa, kimin eliyle gelirse gelsin, hepsini Allah’tan bilmek şükürdür. Kul bu bilince kavuştuğu zaman Şekûr (şükreden) olur. Bu tevhid akidesiyle doğrudan ilişkilidir. Şükretmek kulu 

Allah azze ve celleye döndüren, kula 

Allah azze ve celleyi hatırlatan bir reflekse dönüşür. 

  Her adımda şükredilecek bir nimetle karşılaşıyoruz. Cenâb-ı Hâk kula nimeti veriyor, sonra kula bakıyor kuldan ne tepki var, kulun geri dönüşü nedir? 

“Hz İbrahim Allah’ın nimetlerine daima şükreden biriydi.” 

(Nahl Sûresi 121)

Cenâb-ı Hâk Kur’an-ı Kerîm’de zâtını Şâkir olarak, Şekûr olarak tarif ediyor. Halbuki bu O’nun açısından zahiddir yani fazladandır. Kulunun teşekkürüne teşekkürle karşılık veriyor. Bunun sebebi ise kulları içerisinde şükredenlerin çok az olması. Çok az olduğu için de kulun teşekkürü teşekkürle karşılık buluyor. Yaratıcı Kudret, kuluna olan nimeti için kulunun takdir etmesini, tanıyıp şükretmesini bekliyor. Hayvan bunu yapamaz, hayvana rızkını veren de Allahu Teala ama şükrü, teşekkürü insandan bekliyor. İnsanın mümeyyiz tarafı bu; akledip resmi okuyabilen tarafı bu. 

 Cenab-ı Hakk’ın yarattıklarını gücünü göz ardı edersen başkalarının gücü senin gözünde büyümeye başlar. (Başkalarının gücü, serveti, hakimiyeti, otoritesi, ilmi, fenni..)

 Elimizde ne nimet varsa hepsi Cenâb-ı Hâkk’tan. Elinize bir nimet geçtiyse bunu hiç kimse engelleyecek değildi. Sizi o nimet atlayıp geçtiyse de hiç kimse onu size ulaştırabilecek değildi. Şükrün mutlak getirdiği özgürlük sahası. Bu ikisini birbirinden ayırmakla seküler bakışın çok bir farkı yok. O zaman “Allah’ın yapabildikleri var ama başkaları olmadan da olmuyor” dedirtir insana!

 Şükür azaba, cehenneme karşı kalkandır. Şükür diğer ibadetlerin hepsinin sağlayıcısı, ortaya çıkarıcısı, devamına vesile olanıdır. 

Şükür, nimetin sahibini tanımaktır. 

 İlahi rahmeti tanıyarak nimetleri tüketmek, böyle yaşamak. 

 Şükürsüz kimseler üzümü yeyip bağını sormayan kişilerdir. 

Şükürsüz kimseler hayatı yaşayıp hayatın sahibini tanımayan kimselerdir. 

Şükürsüz kimseler hazır buldukları bu hayatı sahipsizmiş gibi zannederler. 

*Halis Aydemir*